Değerlerimden vazgeçemiyorum doktor.
Yani bir zamanlar değer verdiğim insanları -şu anda onlara dair içimde pek bir sevgi bulundurmasam da- görmezden gelmeye utanıyorum, çekiniyorum falan işte.
Kendimi ihanet etmiş gibi hissediyorum, onlar için bir anlam ifade etmesem de, hiç etmemiş olsam da.
Sadıklık mı denir buna?
Yok yani tam olarak nitelendirecek kelimeyi bulamadım bile baksana işe.
Neyse işte.
Herkes bunu büyük bir zaaf olarak görüyor ama öyle değil iştee
Çünkü bu beni daha çok güçlendiriyor, yaşama sevincimi arttırıyor, hayata çok kişiden farklı bir pencereden bakmamı sağlıyor.
Kabul ediyorum büyük mü bilmem ama bu gerçekten garip bir SORUN.
Ve bu sayede geçmişte, günümüzde çevremde bulunan insanlar için -sözüm meclisten dışarı desem tam anlatamamış olacağım demek istediğimi belki ama sen, bunu okuyan anlıyormuş gibi yap işte.- tam bir EGOKŞAR görevi gören makinayım yani.
Sonuç olarak;
This could really be a good lifee, a good, good lifeee
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder